Category: In de media

Let’s talk about shit

Roelie: “Het allerleukste van mijn beroep is dat ik de hele dag praat over poep en bezig ben met poep. Niet letterlijk natuurlijk, je hoeft het niet in een potje mee te nemen maar als je bij mij op consult komt dan wil ik alles weten.

Hoe vaak je poept, hoe het ruikt, hoe het eruit ziet, of het wat gemakkelijk gaat of dat je een kwartiertje zit te kreunen, of je last hebt van diarree, of je knalwinden laat die nergens naar ruiken of dat je zo’n sneaky type bent die van die scheten laat die je niet hoort maar des te beter ruikt.”

Wat is goede poep dan?

Een goede keutel is als een rijpe banaan qua vorm en structuur en als het goed is glijdt ie er zo uit. Het allermooiste is dat je ‘m na het doorspoelen ook niet meer ruikt én dat je niet eens hoeft te vegen. Dat is zálig.

Maar wat dan als je van die poep produceert die vraagt om een halve rol wc papier, natte doekjes en een flinke borstelbeurt in de wc? Of als je een half uur nodig hebt, zit te kreunen, drukken, duwen en eindelijk, na een helse bevalling een klein keihard keuteltje produceert? Wat als je twintig keer per dag dunne poep hebt, soms naar de wc moet rénnen omdat er anders ongelukken gebeuren? Je rondloopt met schone kleren in de tas en als je ergens naar toe moet, van te voren al checkt waar de toiletten zijn?

Een diagnose – het is maar een etiket

Kans is vrij groot dat de dokter zegt dat je PDS hebt (prikkelbare darm syndroom). Dat is artsentaal voor ‘ik heb geen idee wat je hebt want mijn onderzoeken laten de oorzaak niet zien’. Is er dan ook echt niks te vinden? Of zoekt die dokter niet goed (genoeg)?

Als je mazzel hebt mag je naar het ziekenhuis voor meer onderzoeken. Dan kijken ze even met een camera in je darm (die voor de gelegenheid even wordt gepoetst) of het orgaan afwijkend is. Als ze een ontsteking zien krijg je, afhankelijk van de locatie, de diagnose Colitus Ulcerosa of Morbus Crohn. Met een diagnose en een recept voor de apotheek word je de wijde wereld weer in gestuurd, succes ermee.

Een paar hele belangrijke details worden volledig over het hoofd gezien, namelijk de verteringscapaciteit en de darmflora.Over vertering ga ik het in een andere blog hebben, nu gaat het even over de beestjes in je buik.

Beestjes in mijn buik?

Ieder mens heeft een eigen unieke dierentuin in zijn darm wonen in de vorm van bacteriën, dit heet je darmflora of darmmicrobioom. Eigenlijk is dat heel bijzonder want die 1,5 kg (!) bacteriën zijn verantwoordelijk voor de opname van voedingstoffen, voor het maken van lichaamseigen vitaminen, een groot deel van je immuunsysteem wordt geregeld door die bacteriën én ze maken ook nog eens een groot deel van je neurotransmitters, de boodschapper stofjes die ervoor zorgen dat je je happy voelt (of juist niet…).

Vandaar dat wij altijd een ontlastingsonderzoek laten doen. Dan weten we niet alleen welke beestjes jij hebt, maar ook of er toevallig verkeerde beestjes tussen zitten, of er misschien andere relschoppers aanwezig zijn (denk aan parasieten of schimmels) en of er ontstekingen zijn.

Ook handig om te weten: of je darmwand een beetje dicht is. Want als er een beest gaten in zit te knagen, of je darmwand is lek door bepaalde voedingsstoffen, dan wordt de situatie er niet beter op. Een ontlastingsonderzoek is dus een vrij eenvoudige manier (er hoeft geen naald in, je hoeft alleen maar even op een papieren bordje te poepen en een beetje poep in een buisje te stoppen) om heel veel informatie te krijgen.

Schaamte is nergens voor nodig

Wat een onderwerp zeg! Als je de hele dag over poep praat ga je vanzelf de schaamte voorbij. Laten we afspreken dat het heel normaal is om over poep te praten. Schaamte is nergens voor nodig, poepen doen we namelijk allemaal.

En kijk eens wat vaker achterom. Bewonder eens wat je lijf heeft geproduceerd en vraag je eens af of het eigenlijk wel goed is. Hoe is de structuur, hoe ruikt het, wat voor kleur zit eraan?
En wat nou als het er niet goed uitziet? Geen zorgen, dan zijn wij er voor je.