Tranen tijdens de Dutch Throwdown
Het is vrijdag ochtend als ik op een spinningfiets mijn benen aan het warm fietsen ben in een kleine kleedkamer van de Maaspoort in Den Bosch. Terwijl ik naar hardstyle muziek luister om in de stemming te komen rollen er tranen over mijn wangen bij het besef waar ik vandaag ben.
Vandaag sta ik in de finale van een nationale crossfit wedstrijd. Van de 176 deelnemers aan de kwalificatiewedstrijd had ik mij als 37e geplaatst en zo een plek veroverd voor de finale.
Terugdenkend aan waar ik vandaan kom ben ik super trots op mijzelf en op mijn plaatsing voor deze finale. 3,5 jaar geleden zag mijn leven er namelijk heel anders uit. Kort nadat bij mij de ziekte van Crohn was geconstateerd kreeg mijn leven een totaal onverwachte wending.
Langzaam krabbelde ik weer overeind, de ergste pijn was dan uit mijn buik maar qua energie voelde ik mij echt een zombie. Toen het iets beter ging kon ik met de auto naar de supermarkt om een boodschap te doen. Terug bij huis was ik gesloopt. Het heeft een aantal maanden geduurd voordat ik weer goed in mijn energie en op mijn oude gewicht zat.
De opvlamming heeft veel in mijn leven verandert. Zo voelde het voor mijn lichaam in die tijd niet goed om nog langer in onregelmatige diensten te werken. Destijds werkte ik al 11 jaar in de veiligheidswereld en deed ik een Hbo-opleiding met het oog op een managementfunctie. Door de toekomst die ik voor ogen had kwam onverwacht een streep. Het vinden van een weg naar een nieuwe toekomst heeft veel met mij gedaan.
Daar alleen, tijdens de voorbereiding in die kleedkamer in Den Bosch realiseerde ik mij dat ik keihard heb gevochten om de man te worden die ik vandaag de dag ben. Gezond, pijn- en klachtenvrij, vol energie en inmiddels met een prachtig bedrijf om lotgenoten te helpen naar hetzelfde succes. Dat maakt me zo trots op wie ik ben geworden. Die realisatie zette tranen in mijn ogen.
